Κράτα με να σε κρατώ, να σε φάω στο βουνό.

Το δίλημμα λοιπόν «Συναίνεση ή Πόλωση» είναι παραπλανητικό αν όχι επικίνδυνο
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης στο ιστολόγιο καφενείο.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι σύγχρονες ανοιχτές κοινωνίες είναι πολυφωνικές και θα παραμείνουν έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για όσο διάστημα τουλάχιστον λειτουργεί η δημοκρατία.
Το δίλημμα λοιπόν «Συναίνεση ή Πόλωση» είναι παραπλανητικό αν όχι επικίνδυνο. Σε μια κοινωνία με πολλές κοινωνικές ομάδες διαφορετικών συμφερόντων μπορεί να υπάρξει συναίνεση σε κάποια σημεία αλλά ποτέ ταύτιση. Ταύτιση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη βία μιας ομάδας πάνω σε όλες τις άλλες, δηλαδή στη δικτατορία.

Το αίτημα για απόλυτη συναίνεση του στιλ «να τα βρούνε επιτέλους όλα τα κόμματα μεταξύ τους, είμαστε όλοι Έλληνες, είμαστε μια οικογένεια, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και στο κάτω –κάτω της γραφής σε αυτήν την παγκόσμια κρίση είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο καράβι», ακούγεται από οικονομικά και κοινωνικά βολεμένους, από αφελείς ή από νοσταλγούς δικτατοριών.
Έλληνες μπορεί να είμαστε όλοι αλλά μια οικογένεια δεν είμαστε.
Σε μια οικογένεια δεν υπάρχουν μέλη που να τραβάνε κουπί ενώ κάποιοι άλλοι διασκεδάζουν στο κατάστρωμα, ούτε μέλη των 700 ευρώ και των 700.000 ευρώ.

Την κοινωνική γαλήνη και αρμονία δεν την διαταράσσουν εκείνοι που ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες αμοιβές, καλύτερη δημόσια υγεία, παιδεία, κ.λ.π. αλλά εκείνοι που επιζητούν διαρκώς περισσότερα κέρδη σε βάρος των υπολοίπων, λιγότερο κοινωνικό κράτος αλλά περισσότερη τάξη και ασφάλεια και έχουν και την αλαζονική απαίτηση να κάθονται και να υπομένουν καρτερικά τα βίτσια τους.
Ας σταματήσουν επιτέλους μερικοί το παραμύθι ότι η αριστερά φταίει για τη διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης και ηρεμίας.
Όταν κάποιοι, όχι μόνο επιθυμούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους αλλά και να τα επεκτείνουν ακόμη περισσότερο, είναι και οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν για συναίνεση σε όλα.