Ημερομηνίες Φθινοπωρινών Βουλευτικών Εκλογών.

Σύμφωνα με προσωπική γνώμη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ οι εκλογές θα γίνουν στις 27 Σεπ. 2009 ή στις 4 Οκτ. 2009 - όπως μου απάντησε χτες βράδυ σε ένα τοπικό πανηγύρι, όταν τον ρώτησα "Εκλογές ΝΑΙ ή ΟΧΙ το Φθινόπωρο;"
Για να δούμε τι αισθητήριο έχει, και εγώ αν έκανα για δημοσιογράφος!

Ο Βουλευτής Αργολίδος της Ν.Δ., Γιάννης Μανώλης μας ξαναλέγει ότι θα αποχωρήσει.

Λίγα 24ωρα μετά την επιστολή-φωτιά των 16 στελεχών της ΝΔ στη Λάρισα προς τον πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή, που διαμηνύουν ότι δεν θα ξαναψηφίσουν το κόμμα αν δεν ληφθούν ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες «εδώ και τώρα», λάδι στη φωτιά έριξε ο βουλευτής Αργολίδας Γιάννης Μανώλης, ο οποίος με δήλωσή του οριστικοποίησε την απόφασή του να αποχωρήσει από το κυβερνών κόμμα τον Σεπτέμβριο, λέγοντας μάλιστα πως «η κυβέρνηση έχει χάσει το παιχνίδι».

Την ίδια ώρα, ο συνδικαλιστής Θανάσης Κοκκινούλης εξαπέλυσε νέα επίθεση σε κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, στοχεύοντας αυτή τη φορά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Ευάγγελο Αντώναρο και τον προκάτοχό του Θοδωρή Ρουσόπουλο.

Σε δήλωσή του στο Κανάλι 1, ο Γιάννης Μανώλης ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από το κόμμα στις 7 Σεπτεμβρίου, δηλώνοντας, μάλιστα, ότι: «Η κυβέρνηση έχει χάσει το παιχνίδι. Ίσως είναι αργά για αλλαγές. Οι αλλαγές και οι πρωτοβουλίες παίρνονται όταν πρέπει. Χρειαζόμαστε ηλεκτροσόκ κι όχι βαλεριάνες».

Η δήλωση Μανώλη δεν ήταν το μοναδικό πλήγμα που δέχθηκε μέσα σε ελάχιστες ώρες η κυβέρνηση, καθώς ο συνδικαλιστής Λάρισας Θανάσης Κοκκινούλης επανήλθε, στρεφόμενος αυτή τη φορά εναντίον τόσο του κυβερνητικού εκπροσώπου Ευάγγελου Αντώναρου όσο και του τέως υπουργού Επικρατείας Θεόδωρου Ρουσόπουλου.

Σε συνέντευξή του στον Real FM, και απαντώντας στην ερώτηση εάν ο κ. Αντώναρος θα πρέπει να παραμένει στη θέση του μετά τη δήλωσή του ότι δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κοκκινούλης, ο συνδικαλιστής απάντησε: «Κι ο Ρουσόπουλος είπε ότι ντρέπεται για λογαριασμό μου και τώρα μαζεύει βρούβες στο υπόλοιπο Αττικής».

Παράλληλα, αφού υποστήριξε πως η επιστολή που υπογράφουν τα 16 «γαλάζια» στελέχη μεταφέρει το κλίμα των ψηφοφόρων της ΝΔ, κατέληξε: «Ο πρωθυπουργός να πετάξει τα καρκινώματα που έχουν προσβάλει την ηθική και την κουλτούρα των Ελλήνων σε ό,τι αφορά θέματα ηθικής τάξης».

Αποστάσεις από τη στάση που κράτησε ο κ. Αντώναρος σχετικά με την επιστολή (σ.σ. είπε ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξή της και μίλησε για τοποθετήσεις «μεμονωμένων πολιτών») κράτησε ο γραμματέας της ΝΔ Λευτέρης Ζαγορίτης, ο οποίος τόνισε ότι στη ΝΔ «μελετούμε την επιστολή με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή».

Newsroom ΔΟΛ

Ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας που έπαιξε την Κύπρο στα ζάρια.

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Από τις 27 Ιανουαρίου 1974, όταν επιβεβαιώθηκε ο θάνατος του στρατηγού Γριβα, και μετά τον εξαναγκασμό του μετριοπαθή διαδόχου του, του Γεωργίου Kαρουσου, να εγκαταλείψει την Κύπρο, ήταν φανερό πως η πορεία του νησιού θα ήταν πύρινη. Οταν έλαβε το τηλεγράφημα από την πρεσβεία της Λευκωσίας, και διάβασε τα καθέκαστα για τον θάνατο του αρχηγού της ΕΟΚΑ Β’, ο διευθυντής του Γραφειου Κύπρου στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, Τόμας Μπόγιατ ήταν βέβαιος ότι το καλοκαίρι θα ήταν θερμό. Ιδιαίτερα ανησύχησε από την τελευταία παράγραφο του τηλεγραφήματος, που έλαβε τρεις μέρες μετά. Η πρεσβεία ανέφερε ότι την ημέρα της κηδείας συνέρρευσε στη Λεμεσό, «το 50% του πληθυσμού».

Οι επικεφαλείς του Γραφείου Ευρώπης, δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ο εμφύλιος, που είχε αρχίσει το 1971, θα ήταν έντονα αιματηρός. Γνώριζαν πως στην EOKA B' είχαν επικρατήσει οι τομεάρχες που είχαν συμφωνήσει με τον Iωαννιδη να «τελειώσουν» τον Μακάριο. Την ίδια στιγμή, ο Αρχιεπίσκοπος ένοιωθε δυνατός.


Οι Αμερικανοί του χρέωσαν αλλαζονεία μετά τον θάνατο του Γρίβα. Και ισχυρίστηκαν ότι επεδίωξε και αυτός την αντιπαράθεση με τον πανίσχυρο αρχηγό της ΕΣΑ. Ο τελευταίος, που είχε ανοικτή γραμμή με την Ουάσιγκτον, μέσω του Ελληνοαμερικανού πράκτορα Γκας Λάσκαρη Αβρακότου, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον αντιμετωπίσει, όπως και έπραξε άλλωστε, στις 15 Ιουλίου 1974.

Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα έδωσε ο Αβρακότος. Ενας νεαρός τότε πράκτορας, που στην CIA είχε τη φήμη του μάγκα, του ατρόμητου, του ριψοκίνδυνου και του εγκεφαλικού. Ηταν ίσως ένας από τους ελάχιστους, που δρούσε ως «αρχηγός» από την ημέρα που ο Θωμάς Καραμεσίνης τον είχε προσλάβει στην υπηρεσία. Παρά το γεγονός ότι τότε ήταν ο τέταρτος στην ιεραρχία του κλιμακίου, ο Αβρακότος έβλεπε τον Ιωαννίδη όποτε ήθελε. Ο ίδιος, έλεγε συχνά στο ξενοδοχείο Χίλτον της Αθήνας, όπου κατοικοέδρευε, πως κυβερνούσε την Ελλάδα. Εκείνες τις τραγικές ημέρες του Ιουλίου, κυβερνούσε και την Κύπρο.

Περισσότερο ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών, Τζόζεφ Σίσκο, παρά ο Μπόγιατ ή οι άλλοι αξιωματούχοι, πίστευαν ότι ο Μακάριος είχε στιγμές που θεωρούσε τον εαυτό του αρχηγό του Ελληνισμού. Ιδιαίτερα, όταν συγκρούστηκε με την χούντα, ένοιωσε πως συσπειρώνονταν γύρω του όλες οι ελληνικές αντιστασιακές δυνάμεις, σ’ όλο τον κόσμο. Ο Κων. Καραμανλής, ο τέως βασιλιάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι Έλληνες κομουνιστές αναθάρρησαν μετά την απόφαση του Αρχιεπισκόπου να συγκρουστεί με τους δικτάτορες. Την ίδια στιγμή, έδειξε να μην δίνει σημασία σ' ένα παράγοντα, που απουσίαζε στις προηγούμενες αντιπαραθέσεις του με τους στρατιωτικούς. Hταν ο Iωαννιδης, ο σκληρός διοικητής της στρατιωτικής αστυνομίας που δεν είχε αναστολές και δεν υπολόγιζε τις επιπτώσεις των πράξεων του, όπως έδειξε με το αιματοκύλισμα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973.

Ο Κύπριος πρόεδρος, ήταν πεπεισμένος οτι «δεν υπάρχει τρελός στο ελληνικό στράτευμα», ούτε καν ο Ιωαννίδης. Ήταν μία φράση που επαναλάμβανε συχνά στις συζητήσεις του με τους Αμερικανούς. Έτσι, όταν προκλήθηκε από τον αόρατο δικτάτορα, με αποκορύφωμα τις αποκαλύψεις για χορήγηση οπλισμού στην ΕΟΚΑ Β’ και για χρηματοδότηση της οργάνωσης από την Αθήνα, ο Μακάριος απάντησε... Μάλιστα είχε τη τόλμη να κάνει και ένα βήμα παραπάνω... Ηταν το μοιραίο βήμα.

Δεν ήταν μόνο η σκληρότατη επιστολή, που απηύθυνε προς τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζικη, ο σκελετός της οποίας κατά τους ισχυρισμούς των υποστηρικτών της χούντας, γράφηκε από το χέρι του Eυαγγελου Aβερωφ.

Ο Ιωαννίδης υποψιαζόταν -και οι υποψίες του ενισχύθηκαν από δημοσιεύματα φιλομακαριακών εφημερίδων της Λευκωσίας- οτι ο Kωνσταντινος Kαραμανλης θα σχημάτιζε κυβέρνηση εξορίας στη Λευκωσία. Είχε, επίσης, γίνει έξω φρενών όταν πληροφορήθηκε τις επαφές του Αρχιεπισκόπου με τον Γλίξμπουργκ, που γίνονταν είτε κατ' ιδίαν, είτε με ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω των πρεσβευτών της Κύπρου στο Λονδίνο και το Παρίσι, είτε με επιστολές που μετέφεραν έμπιστοι του Mακαριου, όπως ο ιδιαίτερος γραμματέας του Xαρης Bωβιδης. O τελευταίος ήταν αυτός που παρέδωσε στον Kαραμανλη και τον Kωνσταντινο αντίτυπα της επιστολής προς τον Γκιζικη.

Η γνώμη του Τόμας Μπόγιατ για τον Μακάριο, έχει βαρύνουσα σημασία. Ο Αμερικανός διπλωμάτης είχε υπηρετήσει στη Λευκωσία, και είχε συναντήσει πολλές φορές τον Αρχιεπίσκοπο. «Τον είδα», μας είπε σε συνέντευξή του, «και με το καλυμαύχι και χωρίς αυτό». Ο κ. Μπόγιατ, ισχυρίζεται, και έχει δίκιο, πως συνάντησε τον πραγματικό Μακάριο.

«Μελέτησα τη γλώσσα και την ιστορία, έτσι είχα αντιληφθεί τη σημασία της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου», είπε στην συνέντευξή του ο Μπόγιατ. Και πρόσθεσε: «Συνδύαζε όλο το παρελθόν και όλα τα διδάγματα της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Ηταν Εθνάρχης, αλλά την ίδια στιγμή είχε και τη πονηριά του χωριάτη. Ηταν γνώστης της ιστορίας και είχε παρουσία και πονηρία. Ολα αυτά τα είχε αναμείξει. Ηταν πολύ ισχυρός συνδυασμος. Ηταν πολύ δύσκολο, όπως και ο Κίσιγκερ, να δεχθεί συμβουλές. Ζητούσε συμβουλές αλλά δεν έδινε ποτέ σημασία. Δεν υπολόγιζε τους πολιτικούς ηγέτες της Κύπρου, και έβαζε τον ένα εναντίον του άλλου. Εάν άκουγε έστω και ένα από αυτούς, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Κατά τη κρίση μου το μεγαλύτερο του αμάρτημα, το μεγαλύτερο του σφάλμα ήταν που έπαιζε περισσότερο απ’ ότι έπρεπε το χαρτί του. Το μεγαλύτερο του λάθος ήταν η κρίση του 1963-64. Απορώ γιατί δεν άφησε τα πράγματα όπως είχαν. Γενικά μιλώντας, ήταν δικό του το χωράφι Κύπρος».

Με τον Μπόγιατ, είχαμε τον διάλογο που ακολουθεί:

Ερώτηση: Είναι αλήθεια ότι του άρεσε να πειράζει τον Κίσιγκερ; Είχατε σχηματίσει αυτή τη γνώμη στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ;

Μπόγιατ: Το απολάμβανε να πειράζει όλους, όχι μόνο τους Αμερικανούς. Του άρεσε να βγάζει τη πίστη στις υπερδυνάμεις.

Ερώτηση: Την ίδια στιγμή, έχω την εντύπωση, ότι αγαπούσε τους Αμερικανούς.

Μπόγιατ: Είναι αλήθεια. Προσωπικά, τον συμπαθούσα πολύ.

Ερώτηση: Ο Σίσκο μου είπε ότι ο Μακάριος σας έδωσε ότι του ζητήσατε. Συμφωνείτε;

Μπόγιατ: Ναι. Μας έδωσε και τους σταθμούς FBIS.

Ερώτηση: Και δεν έθεσε ποτέ εμπόδια τα τελευταία χρόνια.

Μπόγιατ: Δεν ενόχλησε ποτέ τις βρετανικές βάσεις, άρα δεν ενόχλησε και το ΝΑΤΟ. Δεν καταφέρθηκε ποτέ εναντίον του ΝΑΤΟ. Ο Σίσκο έχει δίκιο. Ο Μακάριος αγαπούσε τους Αμερικανούς, άλλωστε σπούδασε στην Αμερική, ήξερε ότι είμαστε ανοικτοί, και έντιμοι μαζί του και θέλαμε να βοηθήσουμε. Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα ήταν αυτό: Είχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητες και και παραείχε εμπιστοσύνη στην ισχύ του. Αλλά όλοι το ίδιο είμαστε. Ηταν ο αρχηγός μιάς μικρής χώρας αλλά ήταν ταυτόχρονα μεγάλος παίκτης της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Νόμιζε ότι ηγείτο υπερδύναμης…

Από ένα απόρρητο σημείωμα του υφυπουργού Εξωτερικών Αρθρουρ Χάρτμαν προς τον Χένρι Κίσιγκερ, αλλά και από μία μαρτυρία Αμερικανού διπλωμάτη-συνεργάτη του τότε υπουργού των Εξωτερικών, προκύπτει ότι πριν από πραξικόπημα, ο Μακάριος ήταν πολύ ανεβασμένος ψυχολογικά. Tο Eφεδρικο Σώμα, είχε επιτύχει να κτυπήσει τον πυρήνα της EOKA B', αφού κατάφερε να βρει καταδότες στα υψηλά κλιμάκια της οργάνωσης. Αποκορύφωμα ήταν η σύλληψη του συνόλου σχεδόν της ηγεσίας της. Η πιο σημαντική επιτυχία ήταν η λύση του μεγάλου μυστηρίου: Πραγματικός αρχηγός της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γρίβας, ήταν ο Δημήτριος Iωαννιδης.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης υποστήριξε ότι «αντι αυτό να θορυβήσει τον Mακάριο, αυτός άφησε την αλαζονεία του να υπερισχύσει του έμφυτου ρεαλισμού του».

Ο ίδιος διπλωμάτης έχει και μία άλλη εξήγηση, που στηρίζεται εν μέρει και από το σημείωμα του Χάρτμαν στον Κίσιγκερ:

«Πίστεψε ότι ήταν πολύ δυνατός και οτι είχε τις δυνατότητες να ρίξει τη χούντα. O Mακαριος, (σ.σ.: όπως είπε μετά την τραγωδία σε Κύπριο διπλωμάτη), λόγω και της εμπειρίας του 1972, ήταν βέβαιος οτι οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί δεν θα τον άφηναν αβοήθητο. Παλι επεσε εξω στους υπολογισμους του. Το 1972, υπουργος Eξωτερικων ηταν ο Γουίλιαμ Pοτζερς, που εθεωρειτο τουλαχιστον «ηθικος», ενω τωρα ηγειτο του Στειτ Nτιπαρτμεντ, ο Xενρι Kισιγκερ, οι κινησεις του οποιου εκ των υστερων εδειξαν οτι εκλινε προς μια λυση που θα προβλεπε, το λιγότερο, την δημιουργια δυο αυτονομων κρατων.

H αντιπαθεια μεταξυ των δυο ανδρων ηταν αμοιβαια. Tα συμφεροντα του Mακαριου συγκρουονταν με αυτα του Xενρι Kισιγκερ, των Hνωμενων Πολιτειων και του NATO. Eπικρατει η εντυπωση οτι ο Mακαριος ηταν ενας εξυπνος -θα έλεγα περισσοτερο πονηρος- πολιτικος, με διορατικοτητα και δυνατοτητα να βλεπει μακρυα. Πολλες φορες οι προβλεψεις του και οι αναλυσεις του για διεθνη θεματα αφηναν εκπληκτους και με το στομα ανοικτο τους συνομιλητές του.

Aναρωτιεται κανεις, πως επεφτε τοσο συχνα εξω στις προβλεψεις του για την Kυπρο, πως δεν καταλαβε οτι οι αυξανομενες σχεσεις του και τα ανοιγματα του με αποδεδειγμενους εχθρους του Kισιγκερ και του Iσραηλ, (σχεσεις και ανοιγματα) που τολμουσε στην προσπαθεια του να ενοχλησει τον Aμερικανό υπουργό, έστελλαν μηνυματα καθε αλλο παρα θετικα στην Oυασιγκτον. Ηταν ένας κατεργάρης και πανούργος πολιτικός, που σε έπειθε και σε ξεγελούσε, αφού προηγουμένως σε καλόπιανε να νομίζεις ότι είναι φίλος σου».

Από τις 20 Ιουνίου άρχισαν να φτάνουν στην Αθήνα δεκάδες τηλεγραφήματα με οδηγίες. Εκ των υστέρων, διαπιστώθηκε ότι τα κανάλια επικοινωνίας ήταν πολλά. Πιό ισχυρό, ήταν αυτό που έλεγχε ο Αβρακότος, στον οποίο είχε απόλυτη εμπιστοσύνη ο Ιωαννίδης. Τα τέλεξ και οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν πάρει φωτιά. Ο Μπόγιατ και ο συνάδελφος του στο «Γραφείο Ελλάδας», ενοχλούσαν τον Τάσκα και του ζητούσαν επίμονα να μην σταματήσει ούτε στιγμή τις πιέσεις προς τη χούντα. Στις 9 Ιουλίου, η αμερικανική πρεσβεία διαβεβαίωνε τον Σίσκο ότι ο Ιωαννίδης έλαβε ξανά το μήνυμα. Ο υφυπουργός απάντησε με προσωπικό του τηλεγράφημα: «Συνεχίστε να ενοχλείτε τον Ιωαννίδη».

Συνεργάτης του Σίσκο θυμάται ότι ο Τάσκα ενημέρωνε την Ουάσιγκτον γιά τις κινήσεις του Ιωαννίδη, αλλά αντιδρούσε κάθε φορά που του ζητούσαν να συναντήσει τον αρχηγό της ΕΣΑ. Στις 24 Ιουνίου, ο πρέσβης έστειλε τηλεγράφημα στον Κίσιγκερ, στο οποίο του έλεγε τα εξής: «Ο Ιωαννίδης ισχυρίζεται ότι ο Μακάριος τον εκνευρίζει. Ο Ιωαννίδης λέει ότι δεν αντέχει τον Μακάριο. Πάντως επιμένει ότι δεν θα ανατρέψει τον Μακάριο».

Στις 27 Ιουνίου ο Μπόγιατ έλαβε σημαντικές πληροφορίες, όχι από τον Τάσκα, που τον ανησύχησαν. Ο πληροφοριοδότης του, ισχυρίστηκε ότι έχει ληφθεί η απόφαση για να δολοφονηθεί ο Μακάριος. Την ίδια μέρα ενημέρωσε με σημείωμα του τον Σίσκο και τον προέτρεψε να μιλήσει στον Τάσκα. Ο υφυπουργός πείστηκε.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ», τηλεφώνησε στον Κίσιγκερ, που ήταν στη Μόσχα.. Μίλησε με τον υπουργό, ο οποίος του ζήτησε να ενημερώσει και τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν μαζί του εκείνη τη στιγμή.

Ο Σίσκο εξήγησε στον Ρίτσαρντ Νίξον τα άσχημα νέα από την Αθήνα. Ο πρόεδρος έδωσε εντολή να υπογραμμιστεί η αντίθεση της κυβέρνησής του σε κάθε μορφή βίας.

Ο Σίσκο έγραψε προσωπικό σημείωμα στον πρέσβη: «Να πεις στον Ιωαννίδη, όποια και αν είναι τα σχέδιά του, να μην χρησιμοποιήσει βία».

Ο Τάσκα απάντησε αμέσως. Εξέφρασε την δυσαρέσκειά του και αρνήθηκε να δει τον Ιωαννίδη με το ...«λογικό» επιχείρημα ότι δεν είναι πρωθυπουργός, δεν είναι υπουργός Εξωτερικών, είναι απλά ο αρχηγός της στρατιωτικής αστυνομίας.

Ο Σίσκο απάντησε την επομένη: «Οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες εάν ο Ιωαννίδης χρησιμοποιήσει βία». Στις 29 Ιουνίου, ο υφυπουργός έστειλε ξανά το ίδιο μήνυμα στον Τάσκα, προφανώς γιά να το εμπεδώσει... Στις 30 Ιουνίου, στις 2, στις 4 και στις 8 Ιουλίου τα τηλεγραφήματα του Τάσκα, που παραμένουν απόρρητα, είναι καθησυχαστικά. Ο πρέσβης επέμενε ότι ο Ιωαννίδης έλαβε προσωπικά το μήνυμα...

12 Ιουλίου: Λίγο πριν φύγει από το γραφείο του, ο Μπόγιατ ρίχνει μία τελευταία ματιά στο τηλεγράφημα του πρέσβη Ρότζερ Ντέβις από τη Λευκωσία και στην αναφορά του σταθμάρχη της CIA από την Αθήνα. Εχουμε μπροστά μας το Σαββατοκύριακο, σκέφτηκε ο διευθυντής του Γραφείου Κύπρου, και «φαίνεται ότι όλα θα πάνε καλά». Δεν είχε λόγο να αμφιβάλλει. Η πληροφορία ότι δεν θα επιχειρηθεί ανατροπή του Μακαρίου προερχόταν από την πιό αυθεντική πηγή, τον ίδιο τον Ιωαννίδη. Από την πλευρά του, ούτε ο Αρχιεπίσκοπος πίστευε ότι ο κίνδυνος παρήλθε. Τον Μπόγιατ, όμως, τον κυριαρχούσε μία ανήσυχη ηρεμία.

Αφηγείται ο Μπόγιατ: «Πήγα σπίτι. Το Σαββατοκύριακο ήταν όντως ήρεμο. Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας (15 Ιουλίου), δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από το Κέντρο Επιχειρήσεων του υπουργείου Εξωτερικών και το άτομο που τηλεφωνούσε μου είπε: «Καλύτερα είναι να έρθετε εδώ. Γίνονται μάχες στη Λευκωσία και συμβαίνει κάτι που δεν φαίνεται να είναι καλό». Πήγα λοιπόν στο υπουργείο Εξωτερικών, ανέβηκα στο Κέντρο Επιχειρήσεων και μου είπαν: «Ιδού τι λάβαμε». Και μου έβαλαν μπροστά μου δυο κομμάτια χαρτί. Στην αριστερή πλευρά ήταν η «Ημερήσια Αναφορά» της CIA που δίνεται από το σύνολο της Υπηρεσίας Πληροφοριών με προορισμό τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο, τον υπουργό Εξωτερικών και τους ανώτατους αξιωματούχους. Και έλεγε, στο βασικό της θέμα: «Έχουμε λάβει διαβεβαιώσεις από το στρατηγό Ιωαννίδη ότι η Ελλάδα δεν θα κινήσει τις δυνάμεις της στην Κύπρο εναντίον του Μακαρίου». Στη δεξιά πλευρά ήταν ένα τηλεγράφημα από τη Λευκωσία που περιέγραφε τις μάχες μεταξύ Κυπρίων πιστών στον Μακάριο και Κυπρίων και Ελλήνων που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν. Το Προεδρικό Μέγαρο, έγραφε το τηλεγράφημα του πρέσβη, έχει τυλιχτεί στις φλόγες και η κυπριακή δύναμη είχε αποδεκατιστεί. Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Υποθέτουμε ότι είναι νεκρός».

Εκείνη την στιγμή της σκληρής αλήθειας, και γιά ένα δέκατο του δευτερολέπτου, ο Μπόγιατ δεν γνώριζε τι έπρεπε να κάνει: Να πανηγυρίσει γιά τη δικαίωσή του ή να κλάψει γιά την τραγωδία που άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του...

15 Ιουλίου 1974: Το άφρον πραξικόπημα, η άλωσις της Κυπριακής Δημοκρατίας από την χούντα των Αθηνών και τους εκπροσώπους της στην Κύπρο.

15 Ιουλίου 1965: Παραβίαση του Συντάγματος: Ο Βασιλεύς απέλυσε τον Παπαντρέου.

Η αποστασία σε σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου, από το βιβλίο του "Ποτέ πιά" που βρήκα στον ιστότοπο Sarantakos.
Eδω η ΠΗΓΗ στο αυθεντικό.

Μέρες του 1965: Ο νεαρός άπειρος Βασιλεύς απέλυσε τον Πρωθυπουργό του 53%,τον Γέρο της Δημοκρατίας, σαν να ήτο κηπουρός στον κήπο του.

Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η αποστασία του 1965, λες και δεν το ξέραμε!

Απόρρητη έκθεση Αμερικανού διπλωμάτη αποκαλύπτει τον ρόλο του σημερινού επιτίμου προέδρου της Ν.Δ. στο πολιτικό παιχνίδι που οδήγησε στη χούντα
Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η Αποστασία
Τι ειπώθηκε σε δείπνο τον Ιούνιο του ΄65 για τον Γ. Παπανδρέου, την κόντρα του με το παλάτι, τον Ανδρέα, το Κυπριακό...
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 11 Ιουλίου 2009 στα ΝΕΑ

Έγκλημα εκ προμελέτης ήταν η Αποστασία. Το αποδεικνύει απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου καταγράφεται σειρά συναντήσεων Αμερικανού διπλωμάτη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την «κλίκα του», αρκετές εβδομάδας πριν από την πτώση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Αμερικανός επισκέπτης, στο υπόμνημά του, θεωρεί «ολοφάνερο» ότι ο Μητσοτάκης εμφανιζόταν ως «καλύτερη εναλλακτική λύση για τη θέση του Πρωθυπουργού».

Το απόρρητο υπόμνημα- με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965- που αποκαλύπτουν «ΤΑ ΝΕΑ», καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου αλλά αναμείχθηκε μετά στις κυβερνήσεις των Αποστατών. Αποκαλυπτικό είναι το υπόμνημα και για το Κυπριακό. Στη συνάντηση με τον Αμερικανό, ο Μητσοτάκης τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Σχεδίου Άτσεσον, το οποίο, κατά την άποψή του, έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο ακόμη και με πραξικόπημα!

Υπενθυμίζουμε εν τάχει τα γεγονότα. Στο τέλος Ιουνίου του 1965, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου είναι σε τροχιά σύγκρουσης με το Παλάτι. Ο «γέρος της Δημοκρατίας» προωθεί την αντικατάσταση του αρχηγού ΓΕΣ. Όμως ο στρατηγός Γεννηματάς- που έχει παίξει ενεργό ρόλο στη «βία και νοθεία» των εκλογών του 1961- είναι ο τοποτηρητής στο στράτευμα των Ανακτόρων που αντιδρούν. Αντίθετος είναι και ο υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς, επίσης άνθρωπος του Παλατιού. Ο Παπανδρέου επιμένει και ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, ενώ στήνεται σκηνικό κρίσης.


Το δείπνο. Μέσα σε αυτή την ταραγμένη ατμόσφαιρα, τέσσερις επώνυμοι Έλληνες κι ένας Αμερικανός διπλωμάτης δειπνούν μαζί. Το ξέρουμε γιατί ο τελευταίος συνέταξε μνημόνιο για τη συνάντηση αυτή, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, κι ένα αντίγραφο υποβάλλεται προς τον Ρίτσαρντ Μπάραμ, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα.

Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος.

Η βραδιά είναι πλούσια σε εκμυστηρεύσεις και αποκαλύψεις.

Η κουβέντα ξεκινά από τον στρατηγό Γεννηματά και μετά περνά στον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο έχει εμμονή ο Μητσοτάκης. Κάποια στιγμή αστειευόμενος λέει πως η καλύτερη ιδέα θα ήταν να τον στείλουν στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα απαξιωτικός εμφανίζεται ο Μητσοτάκης για τον Γεώργιο Παπανδρέου. Το Κυπριακό. Ωμός είναι ο Μητσοτάκης και για το Κυπριακό. Τάσσεται υπέρ μιας ελληνο-τουρκικής συμβιβαστικής λύσης, και τοποθετείται υπέρ του σχεδίου Άτσεσον. Ο μυστακοφόρος πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Άτσεσον είχε αναλάβει από τον τότε Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον να εκπονήσει ένα σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. Ο Άτσεσον έριξε πρώτος το σπόρο της διχοτόμησης του νησιού, δίνοντας την Καρπασία και κάποιες άλλες περιοχές στους Τούρκους, με αντάλλαγμα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης επιμένει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα είχε δεχθεί το σχέδιο το καλοκαίρι του 1964, αν ο Ανδρέας δεν έκανε προσωπικό διάβημα στον πατέρα του Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης καταλήγει ότι το σχέδιο μπορούσε και έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο- που το απέρριψε - ακόμη και διά των όπλων.

Η κορύφωση της κρίσης. Οι επόμενες δεκαπέντε μέρες θα είναι ταραγμένες. Ο υπουργός Άμυνας Γαρουφαλιάς παραιτείται, το Παλάτι αρνείται στον Γεώργιο Παπανδρέου το δικαίωμα αντικατάστασής του. Το αδιέξοδο δεν αίρεται ακόμη κι όταν ο Πρωθυπουργός προτείνει να γίνει ο ίδιος και υπουργός Άμυνας. Η πολιτική και Συνταγματική κρίση είναι γνωστή ως «Ιουλιανά». Ακολουθεί η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και η «Αποστασία», στην οποία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα είναι αρνητικός πρωταγωνιστής σε έναν ρόλο που θα στιγματίσει την πολιτική του καριέρα.

Η κουβέντα της ελληνο-αμερικανικής παρέας για την Κύπρο δείχνει την μακρά επώαση της ιδέας ότι η αντίσταση του Μακαρίου μπορεί να καμφθεί μόνον με πραξικόπημα. Αυτό θα γίνει τον Ιούλιο του 1974 υποκινημένο από την χούντα Ιωαννίδη στην Αθήνα, ανοίγοντας την πόρτα στον τουρκικό Αττίλα.

Το «Υπόμνημα Συζήτησης» είναι, σύμφωνα με τη διαβάθμιση των διπλωματικών απορρήτων, «εμπιστευτικού χαρακτήρα- ομάδας 3». Υποβαθμίζεται ανά 12 χρόνια, αλλά δεν αποχαρακτηρίζεται αυτόματα. Θα χρειαστεί να περάσουν σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να έρθει στη δημοσιότητα από «ΤΑ ΝΕΑ». Η ανάγνωσή του φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή της νεώτερης πολιτικής Ιστορίας.


Ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει υποστηρικτής του σχεδίου Άτσεσον, που έριχνε τον σπόρο της διχοτόμησης της Κύπρου, και φέρεται να προτείνει ακόμη και πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου

Το Υπόμνημα Συζήτησης

Ημερομηνία: 28 Ιουνίου 1965 Θέμα: Πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα Συμμετέχοντες: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών Πάνος Κόκκας: Ιδιοκτήτης- εκδότης της καθημερινής εφημερίδας «Ελευθερία» Γιάννης Τσουδερός: Βουλευτής Κρήτης του κόμματος Ένωσης Κέντρου Νίκος Δεληπέτρος: Υποδιευθυντής στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ)

Αντίγραφα προς: Richard W. Βarham, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων, ΝΕΑ- Αμερικανική Πρεσβεία Αθηνών Κατά τη διάρκεια δείπνου στο σπίτι του υπουργού Οικονομικών κ. Μητσοτάκη, υπήρξα μάρτυς ορισμένων από τις πολιτικές απόψεις των ισχυρών Κόκκα- Μητσοτάκη, μερίδας της Ένωσης Κέντρου. Ο Κόκκας, το πιο δυναμικό μέλος της ομάδας, υπερίσχυσε στη συζήτηση. Ο Μητσοτάκης με ήρεμο αλλά σθεναρό τρόπο επίσης πήρε ενεργό ρόλο στην κουβέντα, με τον Τσουδερό και τον Δεληπέτρο να συμμετέχουν κατά διαστήματα. Τα κυριότερα θέματα που συζητήθηκαν ήταν ο επικεφαλής στρατηγός των χερσαίων δυνάμεων Γεννηματάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός και η Κύπρος. Το θέμα του Ανδρέα Παπανδρέου φαινόταν να είναι εκείνο που το διέκρινε μεγαλύτερος συναισθηματισμός. Προσπάθησα να συνοψίσω παρακάτω τη συζήτηση σύμφωνα με τα θέματα.

Στρατηγός Γεννηματάς.
Ο κ. Κόκκας έκανε μια μακρά αναφορά για τον στρατηγό Γεννηματά, εναντίον του οποίου η εφημερίδα του κ. Κόκκα, «Ελευθερία», είχε αναλάβει μια σταθερά αυξανόμενη εκστρατεία τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Κόκκας επισήμανε ότι το πρόβλημα ξεκίνησε με το σχέδιο «Περικλής», στο οποίο ο Γεννηματάς είχε βαθιά αναμειχθεί στη στρατιωτική του περιοχή (Κοζάνη). Ο κ. Κόκκας αναφέρθηκε σε κάποιες από τις πειθαναγκαστικές μεθόδους που χρησιμοποιούσε ο Γεννηματάς και οι υφιστάμενοί του εναντίον όχι μόνον των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους, αλλά και εναντίον των υποστηρικτών της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1961.

Σύμφωνα με τον Κόκκα, ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου δεν ήταν υποχρεωμένος να εμπλακεί σε ένα «δίλημμα» για τον Γεννηματά. Τον Απρίλιο του 1964 ο Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει επιλογή μεταξύ του Γεννηματά και του στρατηγού Σιαπκαρά, ενός πιο επιθυμητού στρατιωτικού, ως επικεφαλής του Στρατού. Δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός δεν ήταν αποφασιστικός και παρ΄ όλες τις προειδοποιήσεις του Κόκκα και άλλων, επέτρεψε στον Βασιλέα να τον επηρεάσει υπέρ του Γεννηματά. Η «Ελευθερία» ήταν από την αρχή αντίθετη με αυτόν τον διορισμό.

Σε αυτό το σημείο της συζήτησης, ο κ. Τσουδερός επέπληξε τους κυρίους Μητσοτάκη και Κόκκα που διεξήγαν μία τόσο έντονη δημοσιογραφική εκστρατεία εναντίον του Γεννηματά, η οποία, αν συνεχιζόταν, μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει στη χώρα. Και οι δύο, Κόκκας και Μητσοτάκης, συμφώνησαν, τονίζοντας ότι για αυτόν τον λόγο επιθυμούσαν να λήξει αυτό το θέμα το συντομότερο δυνατόν.

Προς απάντηση στην ερώτηση γιατί το θέμα αυτό εγείρεται αυτή τη δεδομένη στιγμή, ο Κόκκας έδωσε αρκετούς λόγους τονίζοντας συγκεκριμένα το σχέδιο «Περικλής», τον ρόλο του (στρατηγού) Λουκάκη σ΄ αυτή, την υπόθεση «Ασπίδα» και τις πρόσφατες κατηγορίες για σαμποτάζ στη Μακεδονία.

Ο Κόκκας ανέφερε ότι ο Βασιλεύς δεν εμπιστεύεται τον Πρωθυπουργό και δεν θα του άρεσε μια αλλαγή στο Γενικό Επιτελείο. Παρ΄ όλα αυτά, η Ένωση Κέντρου δεν βλέπει μια εναλλακτική λύση για την απόλυση του Γεννηματά και αυτή η άποψη έχει την ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη. Αφού ανατραπεί ο Γεννηματάς, η κατάσταση θα ξεκαθαριστεί και δεν θα υπάρξει περαιτέρω πρόβλημα. Ο Κόκκας είπε πως ήλπιζε ότι ο Βασιλεύς δεν θα ήταν ανυποχώρητος σε αυτό το θέμα, γιατί δεν είναι η κατάλληλη περίπτωση για να αντιμετωπίσουν τον Πρωθυπουργό· θα μπορούσε να κάνει κακό μόνο στον θεσμό της μοναρχίας στην Ελλάδα. Ανδρέας Παπανδρέου.
Μέλη της ομάδας προχώρησαν στο θέμα Ανδρέας Παπανδρέου ειρωνευόμενοι το γεγονός ότι κουβαλούσε όπλο για αυτοπροστασία. Ο Κόκκας χαρακτήρισε τον Ανδρέα ως «κακό για την Ελλάδα» και δήλωσε ότι πρέπει να φύγει από τη χώρα. Κανένας δεν τον εμπιστεύεται. Όχι μόνο ασκεί κακή επιρροή προς τον πατέρα του, αλλά επίσης τον χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Ο Ανδρέας δεν ενδιαφέρεται για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου· ελπίζει να σχηματίσει το δικό του κεντροαριστερό κόμμα. Αυτές οι απόψεις, ελέχθη ότι εκφράστηκαν σε έναν Γερμανό αξιωματούχο με τον οποίο είχε μια κουβέντα ο Ανδρέας κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Γερμανία τον προηγούμενο χειμώνα.

Ο Μητσοτάκης τόνισε επίσης τον καταστρεπτικό ρόλο του Ανδρέα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Πρότεινε αστειευόμενος να ανατεθεί στον Ανδρέα μια πρεσβευτική αποστολή, ίσως στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι, ώστε να φύγει από την Ελλάδα.

Ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου.
Ο Μητσοτάκης τόνισε ότι παρ΄ όλη την προχωρημένη ηλικία του, ο Πρωθυπουργός βλέπει τα πράγματα καθαρά και ενεργεί προσεκτικά. Εν τούτοις έχει δύο σοβαρά ελαττώματα: (1) είναι ηθικά ελαστικός· γεννήθηκε έτσι και (2) είναι δειλός, με παντελή έλλειψη θάρρους. Ο Μητσοτάκης υπαινίχθηκε επίσης ότι ο Παπανδρέου είναι διπρόσωπος και έχει έλλειψη αποφασιστικότητας. Κανένας δεν μπορεί να τον εμπιστευθεί· άλλα λέει στο Υπουργικό Συμβούλιο και άλλα μάλλον λέει στον Βασιλέα. Κύπρος. Υποστηριζόμενος από τον Κόκκα, ο Μητσοτάκης εξέφρασε τις απόψεις του σχετικά με το θέμα της Κύπρου: έδωσε έμφαση στη σημασία τής ελληνοτουρκικής συμβιβαστικής λύσης. Μια τέτοια λύση ήταν κοντά το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο συμφώνησε ομόφωνα σχετικά με το Σχέδιο Αcheson. Ωστόσο, ο Ανδρέας πήγε ο ίδιος στον Πρωθυπουργό και «σαμποτάρισε» την απόφαση, χωρίς ουσιαστικά να δώσει έναν σαφή λόγο. Ο Ανδρέας συνεργάζεται με τον Μακάριο και τους αριστερούς.

Το Σχέδιο Αcheson είναι η καλύτερη λύση· είναι πολύ καλύτερη από την παραχώρηση ελληνικού εδάφους, που καμία ελληνική κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να προτείνει. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αποδοχή του Μακάριου για τη λύση τύπου Αcheson, ο Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί επί του Μακαρίου, με πραξικόπημα, αν χρειαστεί.

Σχόλιο. Αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου στο σπίτι του Μητσοτάκη μέσα σε μία εβδομάδα. Ήταν ολοφάνερο ότι η κλίκα των Κόκκα- Μητσοτάκη προσπαθούσε να κάνει σαφή τη θέση της στον «αμερικανικό παράγοντα», ίσως με έναν υπαινιγμό ότι ο Μητσοτάκης προσέφερε την καλύτερη εναλλακτική λύση για τη θέση του Πρωθυπουργού Παπανδρέου, η διακυβέρνηση του οποίου οδηγούσε την Ελλάδα σε οικονομικό και πολιτικό χάος.

Στη συνέχεια, ο Δεληπέτρος μού είπε κατ΄ ιδίαν ότι θεωρούσε τον Μητσοτάκη ως τον καλύτερο στο Υπουργικό Συμβούλιο. Υπεστήριξε ότι η ομάδα των Στεφανόπουλου- Μητσοτάκη είναι καλύτερη για τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου- ο Στεφανόπουλος γιατί είχε πολύ λίγους εχθρούς και είναι ευρέως αποδεκτός και ο Μητσοτάκης λόγω δυναμικότητας και της γενικής ικανότητάς του. Εμπιστευτικό Ομάδας 3 Κάθε 12 χρόνια υποβαθμίζεται όχι αυτόματα αποχαρακτηρισμένο

ΣΧΕΤΙΚΑ 1) Ο Γέρος της Δημοκρατίας
2) Σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου, από εφημερίδες της εποχής, για την αποστασία του 1965, στην ιστοσελίδα sarantakos

...όμορφος κόσμος....ηθικός.....αγγελικά πλασμένος

Σοκάρουν οι διάλογοι ανάμεσα στον έως χθες διευθυντή των αγροτικών φυλακών Αγιάς Χανίων Μιχάλη Κυριακάκη και τη σύζυγο του Παναγιώτη Βλαστού, Ιωάννα Χήρα. Οι δύο συνομιλητές φαίνεται ότι είχαν πολλά να πουν. Μάλιστα θέλοντας, καλού- κακού, να φυλάξουν τα νώτα τους, αρχικά προσπαθούν να μη λένε και πολλά, αλλά στη συνέχεια ο διευθυντής των φυλακών προβαίνει σε τηλεφωνικές αποκαλύψεις.

Προκαλεί μάλιστα ιδιαίτερη εντύπωση το καθ΄ όλα περίεργο γεγονός ο κ. Κυριακάκης να ενημερώνει με πρωτοβουλία του τη σύζυγο ενός κατηγορούμενου για τη διευθέτηση ρουσφετιού, για την ικανοποίηση του οποίου απευθύνθηκε προσωπικά στη σύζυγο του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Χρήστου Μαρκογιαννάκη.

«Λέω κάτσε μωρή, μα εγώ λέω θα την φτιάξω τη δουλειά και πήρα τη γυναίκα του Χρήστου του Μαρκογιαννάκη του υπουργού λέω Μαίρη μία τοποθέτηση το και το, μου λέει Μιχάλη εντάξει, της έστειλα ένα φάκελο, της λέω κυρία Ευγενία η επιθυμία σας θα γίνει πραγματικότης, χαίρεται της λέω», λέει χαρακτηριστικά ο Μ. Κυριακάκης.

Της επισημαίνει μάλιστα ότι «περισσότερα πρέπει να καταλαβαίνεις με αυτό που σου λέω», θέλοντάς της προφανώς να της περάσει κάποιο μήνυμα. Ο επίμαχος διάλογος, εκτιμάται ότι παραμένει στις «γκρίζες ζώνες» της δικογραφίας, καθώς μόνο οι δύο συνομιλητές είναι σε θέση να γνωρίζουν αν όσα λένε αφορούν πραγματικά περιστατικά και πρόσωπα ή αν παραπέμπουν σε γεγονότα που συγκεκαλυμμένα, για δικούς τους λόγους, προτιμούν να μην τα αποκαλύπτουν στις τηλεφωνικές επαφές τους.

Σε διαθεσιμότητα
Ο διευθυντής των φυλακών Αγιάς Χανίων έσπευσε αιφνιδιαστικά να δηλώσει παραίτηση από τα καθήκοντά του, προτού ακόμη δημοσιοποιηθεί η επίμαχη επικοινωνία, αλλά ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Δένδιας έθεσε σε διαθεσιμότητα τον Μιχ. Κυριακάκη, διατάσσοντας παράλληλα ποινική και διοικητική έρευνα εις βάρος του αρχαιότερου διευθυντή φυλακών.

Σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, για τον κ. Κυριακάκη είχε ενημερώσει αρμοδίως η διευθύντρια Σωφρονιστικής Πολιτικής, Χριστίνα Πέτρου, ότι «ο συγκεκριμένος διευθυντής είχε επιδείξεις ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μεταγωγή του κρατούμενου Παναγιώτη Βλαστού από τις φυλακές Τρικάλων στις φυλακές Αλικαρνασσού. Μεταγωγή η οποία ουδέποτε πραγματοποιήθηκε ύστερα και από την αρνητική εισήγηση του ειδικού γραμματέα του υπουργείου Γ. Μητρόπουλου».

Την γη αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη, από το Πνευματικό Εμβατήριο.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογώνι της καινούργιας Λευτεριάς Σου Ελλάδα,
μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή, σα να ’ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα
τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου
όπου χρόνια,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσος το Ναό•
γιγάντιες σκέψες
σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα
σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα
άναβαν στο νου μου,
τι όλη μου καίγονταν μονομιά η ζωή
στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!

Γι’ αυτό δεν είπα:
Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου.
Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα, είμαι,
και να, ας καεί σα δάδα το έρμο μου κουφάρι,
καταβολάδα του Εμπυραίου,
με την δάδα τούτην,
ορθός πορεύοντας ως με την ύστερη ώρα,
όλες να φέξουν τέλος, τις γωνιές της Οικουμένης
ν’ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στο πνέμμα, στο κορμί Σου, Ελλάδα!



Είπα κι εβάδισα
κρατώντας τ’ αναμμένο μου συκώτι
στο Καύκασό Σου
και το κάθε πάτημά μου
ήταν το πρώτο, κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου
τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου
γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνέμμα
καθρεφτιζόταν σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.

Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα,
καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου
της Λευτεριά Σου και της δίψας Σου, είδα τον εαυτό μου
βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο,
καινούργιο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης
όπου να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!

Κ’ είπα:
Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κ’ οι θεοί Σου
οι Ολύμπιοι, χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο,
γιατί τους θάψαμε βαθιά-βαθιά να μην τους βρουν οι ξένοι.
Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε, κι ετριπλοστέριωσε όλο,
μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω.
Κι ακόμη ξέρω, πως για τις σπονδές και το τάμα
του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα Ελλάδα,
μέρες και νύχτες, τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους
όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!

Μοίρα• κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου!
Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη,
να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει
ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει
τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα!
Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη,
και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του
ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»


"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!
Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα!
Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα
τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!
Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση
δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει
τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του
στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου
και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα!
Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι
βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει
στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.
Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!
Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας
να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!
Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,
τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.
Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,
και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»

Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογόνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα,

αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα
τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!

Πήραν φωτιά τα σύδεντρα, τα σίδερα ελυγίσαν, η Γης οργώθηκε καλά και τα φυτά εκαρπίσαν.

Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Στα πίσω χρόνια τα πικρά
οπού φωτιά δεν είχε
ο κόσμος στις βαθιές σπηλιές
τ' αλέτρι δεν κατείχε.

Μα μιάν αυγή, μια Κυριακή
μια 'πίσημον ημέρα
γεμίσανε τα φυσερά
λυτρωτικόν αέρα.

Κατέβηκεν ο Γίγαντας
μ' ένα δαδί στο χέρι
έριξε φώτα στις σπηλιές
και χάρηκε τ' ασκέρι.

Πήραν φωτιά τα σύδεντρα
τα σίδερα ελυγίσαν
η γης οργώθηκε καλά
και τα φυτά εκαρπίσαν.

Πρωί πρωί τον πιάσανε
το γίγαντα και πάνε
στον Καύκασο ξημέρωνε
τρία πουλιά περνάνε.

Πουλιά μου διαβατάρικα
τι βλέπετε στις στράτες,
τι κουβαλάει ο γίγαντας
στις σιδερένιες πλάτες;

Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς
με το σφυρί στο χέρι,
ξωπίσω του ο κλειδαράς
της μοναξιάς του ταίρι.

Ο πιο μικρός ο πιο σκυφτός
ο πιο σκληρός στο πλάι
αυτός κρατάει τα σύνεργα
γελάει μα δε μιλάει.

Καρφώσανε το γίγαντα
στο βράχο του Καυκάσου
τρία πουλάκια πέρασαν
και του 'λεγαν: Στοχάσου.

Ο γέρο Νέγρο Τζιμ, με τη Φαραντούρη, ένα κατευόδιο για τον Μάϊκλ Τζάκσον.